شاه شاهان

نوشته اند: روزی اسکندر مقدونی، نزد دیوجانس آمد تا با او گفتگو کند. دیو جانس که مردی خلوت گزیده و عارف مسلک بود، اسکندر را آنچنان که او توقع داشت، احترام نکرد و وقعی ننهاد. اسکندر از این برخورد و مواجهه ی دیوجانس برآشفت و گفت:

این چه رفتاری است که تو با ما داری؟ آیا گمان کرده ای که از ما ب ینیازی؟

- آری، بی نیازم.

- تو را بی نیاز نمی بینم. بر خاک نشسته ای و سقف خانه ات، آسمان است. از من چیزی بخواه تا تو را بدهم.

- ای شاه من دو بنده حلقه به گوش دارم که آن دو تو را امیرند. تو بنده بندگان منی!

- آن بندگان تو که بر من امیرند، چه کسانی اند؟

- خشم و شهوت. من آن دو را رام خود کرده ام؛ حال آنکه آن دو بر تو امیرند و تو را به هر سو که بخواهند می کشند. برو آنجا که تو را فرمان می برند؛ نه اینجا که فرمانبری زبون و خواری!!!

وقت خشم و وقت شهوت مرد کو؟

طالب مردی چنینم کو به کو!

برگرفته از کتاب حکایات پارسایان